Waarom we 100% moeten kiezen voor hernieuwbare energie

De Europese Windenergie Associatie (EWEA) schat dat tegen 2030 maar liefst één vierde van de Europese elektriciteitsvraag geproduceerd zal worden door windenergie. Een indrukwekkend cijfer, dat niet alleen aan land maar ook op zee tot ongelofelijke uitdagingen leidt. België behoort tot de Europese top wat offshore windenergie betreft. Ons land werd door Europees Commissaris Sefcovic onlangs geroemd om de inspanningen die we leveren op vlak van hernieuwbare energie op de Noordzee.

In een open brief door critici van offshore windenergie wordt deze keuze voor offshore kritisch onder de loep genomen. Als politicus en democraat sta ik hier uiteraard voor open. Het debat over de toekomst van het energiebeleid in ons land is actueler dan ooit en noodzakelijk. Het is belangrijk dat we het debat eerlijk en objectief voeren. Daarom heb ik bedenkingen bij sommige gehanteerde cijfers en rapporten. Offshore windenergie gemakkelijk de stempel ‘(te) duur’ opgekleefd. Terwijl men de zeer hoge kosten die gepaard gaan met de bouw van de zogenaamde derde generatie reactoren in Europa vergoelijkt en classificeert als ‘leergeld’. Nieuwe kerncentrales doen evenzeer de kosten de hoogte ingaan. Bovendien laat men na om de hogere efficiëntie van windmolens op zee te vernoemen.

Society’s Cost of Energy

Energie is duur en men wijst er terecht op dat we de goedkoopste oplossing moeten vinden. Maar dan wel rekening houdend met alle maatschappelijke kosten. Of zoals anderen het definiëren: de Society’s Cost of Energy (SCOE). We leven in een dicht bevolkt gebied waar het bijzonder moeilijk is om alle windenergie op land te genereren en meer kerncentrales gevaarlijk en moeilijk realiseerbaar zijn. In Europa loopt de bouw van nieuwe kerncentrales vele jaren bouwvertraging op en kosten ze een veelvoud van wat initieel wordt ingeschat. Men vergelijkt de bouw van nieuwe kerncentrales in China waar het sneller en goedkoper kan. Mij lijkt het logischer om te vergelijken met Europese landen in een gelijkaardige economische en sociale context. Wat ook te doen met het kernafval? Een kerncentrale vormt altijd een groot risico voor de volksgezondheid. Energie is duur en we moeten oplossingen vinden, maar dan wel rekening houdend met alle maatschappelijke kosten.

20-20-20

Dat we de Europese 20-20-20 doelstellingen nastreven, klinkt bij critici haast als een verwijt. Dat lijkt me op zijn minst vreemd aangezien het net in het belang van onze kinderen en kleinkinderen is dat we deze doelstellingen absoluut moeten nastreven. In 2012 bedroeg het aandeel hernieuwbare energie in België slechts 6,8%. Zonder de offshore windturbines op de Noordzee kan de doelstelling dan ook onmogelijk worden gehaald.

Over twee maten, twee gewichten

Met betrekking tot de discussie over het energie-opslag (het energie-atol, een uitbreiding van Coo,…) wijs ik graag op de bepalingen in de wet betreffende de organisatie van de elektriciteitsmarkt. Volgens deze wet kan een energie-atol niet genieten van steunmechanismen, subsidies of andere financiële steun van de overheid of elektriciteitsverbruiker. Omdat aan deze voorwaarde met het huidige businessplan niet werd voldaan, heb ik als bevoegd Staatssecretaris dan ook beslist de concessie niet toe te kennen. Maar het dossier werd door de concessieaanvrager ondertussen zelf ingetrokken. Maar indien subsidiëring voor hydro-elektrische pompopslag op zee niet kan, lijkt het mij ook logisch dat dit ook voor een gelijkaardig project in Coo zo moet zijn. En als het wel wordt toegelaten, dan graag ook voor beide projectvoorstellen. Een behandeling op gelijke voet lijkt mij niet meer dan normaal.

Critici mogen gerust zijn: ik ben de eerste om er over te waken dat de rekeningen niet in het rood gaan. Opieuw, energie is en wordt duur, en het komt er dus op aan de juiste keuzes te maken. Kernenergie behoort daar wat mij betreft niet toe.